Cyprian Kamil Norwid, właściwie Cyprian Ksawery Gerard Walenty Norwid herbu Topór (ur. 24 września 1821 w Laskowie-Głuchach, zm. 23 maja 1883 w Paryżu), polski poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista, grafik, rzeźbiarz,
malarz i filozof. Często uznawany za ostatniego z czterech najważniejszych polskich poetów romantycznych. Wielu historyków literatury uważa jednak taki pogląd za zbytnie uproszczenie, zaliczając jego twórczość raczej do klasycyzmu i parnasizmu.
Przeważającą część swojego życia spędził
za granicą, głównie w Paryżu, żyjąc w nędzy
i utrzymując się z prac dorywczych. Twórczość Norwida, trudna do zrozumienia dla jemu współczesnych, została zapomniana po jego śmierci. Został odkryty ponownie dopiero w okresie Młodej Polski głównie za sprawą Zenona Przesmyckiego-Miriama (po części również młodego Władysława Reymonta).
Zapoczątkowane przez Zenona Przesmyckiego „Pisma zebrane” Norwida ukazały częściowo (tomy A, C, E, F) w 1911 r. (ostatni tom właściwie w 1946 r., choć z datą 1911). „Dzieła” Norwida (w jednym tomie, z obszernym wstępem, bez aparatu krytycznego) wydał w 1934 r. Tadeusz Pini. W latach 1936–1939 ukazały się „Wszystkie pisma po dziś dzień w całości lub fragmentach odszukane” w wydaniu Zenona Przesmyckiego (tomy 3-9). W roku 1968 ukazały się „Pisma wybrane” (tomy I-V).
Ich wydawcą był Juliusz Wiktor Gomulicki, zasłużony odkrywca norwidianów, biograf
i komentator Norwida. Ukoronowaniem jego pracy, zmierzającej do wprowadzenia Norwida, poety, myśliciela, artysty, do narodowej kultury, było krytyczne wydanie
w latach 1971–1976 jego Pism wszystkich. Składają się one z jedenastu tomów zawierających cały dorobek literacki poety wraz z jego listami i reprodukcjami dzieł plastycznych. Kolejne, w pełni krytyczne wydanie „Dzieł wszystkich” poety pod kierunkiem prof. Stefana Sawickiego powstaje w ramach projektu realizowanego przez Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
W realizacji projektu uczestniczą najwybitniejsi polscy norwidolodzy. Do chwili obecnej
z zaplanowanego na 17 tomów cyklu ukazały się tomy: III, IV, V, VI, VII, X.
Historycy literatury dopatrują
się w jego twórczości związków
z wieloma nurtami: romantyzmem,
klasycyzmem i parnasizmem. Tłumaczył (choć tylko fragmentarycznie) Byrona,
Szekspira, Benvenuta, Celliniego, Bérangera, Horacego, Tyrteusza, Homera. Po jego śmierci wiele z jego dzieł zostało zapomnianych. Za życia niedoceniany, odkryty ponownie w okresie Młodej Polski. Zaledwie niewielka część twórczości Norwida ukazała się za jego życia,
pod koniec XIX wieku odkrył ją i zaczął publikować Zenon Przesmycki (Miriam). Stąd utarło się przekonanie, że Norwid jako twórca został odrzucony przez współczesnych, by być zrozumianym dopiero przez następne pokolenia „późnych wnuków”. Wśród historyków literatury natomiast trwają spory, na ile był romantykiem, a na ile istotnie wyprzedzał swoją epokę.
Cyprian Norwid stworzył wiele neologizmów dla swoich utworów takich jak złotomiodna, przyskrzypnąć, za po-lesie, wżywotowzięcie, skrzydlny, dopokąd.
Na wystawę zapraszają: Sylwia Błaszczyk i Zbigniew Dróbka.